Ez zen mendian ohikoak ez ziren kirolari gazteek planteatutako erronka bat, umetatik gure herria inguratzen duten mendien magaletan jolasten baitziren: Ureta, Artarrai, Urko, Mendibil, Oiz, Egoarbitza... Jolasa zaletasun bihurtu zen eta, ondorioz, ohiko bihurtu zen Euskal Herriko gailur nagusietara igotzea. Ondoren Europako Mendiak eta Pirinioetako mendiak etorriko ziren: Monte Perdido 1971n, La Munia 1973an eta Aneto 1974an. Beren hurrengo urratsa saihestezina zen, seguru eta prest sentitzen ziren Alpeetako gailurrik altuenari aurre egiteko.
Chamonixeraino Seat 127 bat izan zen garraiobide, eta handik, gidari baten laguntzaz, Mont Blanc-era abiatu ziren. Kremailera-trenak Montenversera eraman zituen. Handik, oinez, gora. Lau ordu behar izan zituzten aterpera iristeko, tartean, Goûter-eko Gran Couloir korridorea zeharkatu zuten, arroka-jausi ugariengatik oso tarte arriskutsua. Afari bero baten ondoren, literetan atseden hartzera erretiratu ziren.
Panazko prakak, artilezko txanoa eta jertsea, txamarra, eskularruak, betaurrekoak, larruzko botak, egurrezko pioleta eta kranpoiak. Gidariak kranpoiak jartzen irakatsi zien; ordura arte inoiz ez zituzten erabili, ezta Pirinioetan ere. Jaitsierarako sokak gidariak eramaten zituen.
Gosaldu ondoren, goizaldeko 2:00etan abiatu ziren Goûter aterpetxetik. Gau argia, garbia, hotza, elur izoztua. 4 ordu behar izan zituzten Alpeetako mendi nagusiaren gailurra zapaltzeko, 4.808 metrotara. Ametsa egia.
Jaitsiera Mont Maduit eta Mont Blanc de Tacul mendi-hegaletan behera, Italiarren Harana zeharkatuz egin zuten. Rappel txiki baterako soka finkoak erabiltzeko asmoa zuten, baina elurrak eta izotzak estali zituen. Desbideratze txiki bat Aiguille du Midira iristeko. Teleferikoak Chamonixera eramango zituen.