Atxarte izan zen gure lehen eskalada eskola handia. bertako eremu guztiak, bide klasikoak eta aitzindarien ibilbide mitikoak zeharkatzen hasiz, eta beste leku urrunagoetara (Pirinioak, Pikoak, Alpeak...) joateko aurreko urratsa.
Mendi eskalagarri guztietatik, entzunena, deigarriena, abentura istorio gehien zituena eta, nola ez, gehien ikaratzen gintuena Picu Urriellu zen. Eta segituan lortu beharreko helburu bihurtu zen, ahal genuen tokitik eskalatu behar genuen.
Josek (beltza) eta biok elkarrekin kordada egina dugu urte askoan, eta elkarrekin ibilbide asko eskalatzeari aritu gara eta, nola ez, Urrielluk beste bat izan behar zuen.
Bakoitza bere aldetik noizbait eskalatua geneukan. Orduko horretan, gailurrera joan eta elkarrekin egiteko, berriz, bere garaian Pedro Udaondok eta bere lagunek irekitako ekialdeko bide mitikoa aukeratu genuen: La Cepeda
Betiko legez, aurreprestaketa. infoa aztertu, beharrezko materiala prestatu eta “A la Vega!”
Eskaladarako egun ederra, arroka bikaina eta tamaina horretako horma batek eragindako hasierako errespetua. Baina poliki-poliki paretari metroak jaten joan ginen, eta ezaguna genuen tontorrera iritsi ginen, zapaltzen duzun bakoitzean txunditzen zaituen tontorrera.
Ez zen lehen aldia zapaldu genuena, ez eta azkena ere. Ezta Arroka zaletasunak jotako ermuar bakarrak ere. Hortxe egonak dira, gure herriko eskaladarako aitzindariak eta ez hain aitzindariak: Miguel, Juanjo, Moncho, Iñaki, Isaac, Eneko, Asier, Alberto, Olga, Sonia...
Sokak jarrai dezala!